هنوز هم تسخیر ِ نگاهت مانده ام 

خیره به عکست در قاب ِ چوبی ام 

بوی زندگی میدهد ، پیراهن ِ یاد ِ تو 

کجایی تا بینی که با بوی آن زنده ام 

بهار از درز ِ پنجره دست تکان میدهد 

اما بهار ِ بی تو از زمستان هم تلخ تر است 

مثل آن چای ِ بی قندی که در تراس یخ زده 

چایی که نوشیدنش از هر تلخی بدتر است 

تو همانی که کنارت با آسودگی 

می شد  نشست بر بال های زندگی 

همانی یادش با تمام ِ یاد ِ من 

هنوز بی مدارا مدام دارد پیوستگی 

تو آنجا کنار ِ جای جای خوشبختی 

هیچ حواست نیست بر من و قلب ِ من 

و من اینجا قطره قطره واژه ی خیس میچکانم 

تا شود بند ِ آخر ، تمام ِ حرف ِ قلب ِ من 

هوس کرده ام باز کنارم بشینی 

الـــــهه ی قلبم باز صدایم کنی 

صدایت ، هوای کوچِ من به آغوش ِ توست 

شبیه کوچ یک مرغ ِ سر کنده ی دریایی 

مریمـــــــــ